ابوذر غفارى از حضرت رسول اکرم‏صلى الله علیه وآله وسلم روایت مى‏کند که آن جناب فرمود «زمین در مرگ مؤمن تا چهل صباح گریان است‏» و زرارة‏بن اعین شیبانى(ره) که از اکابر فقهاى شیعه و محدثان با عظمت امامیه است از حضرت امام صادق‏علیه‏السلام روایت کرده است که آن حضرت فرمود « آسمان براى امام حسین‏علیه‏السلام چهل روز گریه کرد و علامت این گریه آن بود که در این مدت هنگام صبح آسمان خون‏آلود مى‏شد، و زمین نیز چهل روز گریه کرد و آفتاب هم چهل روز که علامت آن طوفانهاى سیاه و کسوف و سرخى در زمین و آسمان بود»                                                

و نیز فرمود «ملائکه نیز چهل روز بر آن حضرت گریستند و زنان بنى‏هاشم خضاب نکردند و روغن بر سر نکشیدند و چشمها را سرمه نزدند، تا آنگاه که سر عبیدا.. . بن زیاد را براى ما آوردند، و ما همواره با چشم گریان هستیم و مصیبت‏حضرت امام حسین‏علیه‏السلام را فراموش نمى‏کنیم‏».
و این چنین است که شیعیان تا اربعین آن حضرت از شادى و خوشنودى و سرور خوددارى مى‏کنند. حتى در غیر مسلمانان نیز این عادت در مورد درگذشتگانشان مراعات مى‏شود بخصوص که از بزرگان آن قوم باشد. حال چه رسد به شخصیتى چون حسین‏علیه‏السلام که آثار عملى و نتایج قدمى در راه رفاه و آسایش دینى و دنیوى انسانها داشته و در اصلاح جامعه از جان گذشتگى نشان داده و نهضتى بر علیه ظلم و ستم و براى از میان بردن ظالمان و ستمکاران روزگار برپا کرده باشد که در اثر آن اسلام و قرآن را زنده نگاه داشته و دین الهى را از دستخوش دشمنان سرسخت آن نجات داده و زحمات خاتم انبیاءصلى الله علیه وآله وسلم را نگذاشته تا به هدر رود و بازیچه بنى‏امیه - این شجره ملعونه - گردد و با خون خود درخت توحید را سیراب نموده و اجازه نداده تا در نتیجه ظلم و جور و بى‏دینى و اشاعه فحشا و منکر بنى‏امیه خشک شود و خون دل خویش را در راه خدا بذل کرده تا مردم را از حیرت ضلالت و گمراهى در اثر تسلط بنى‏امیه و اشغال مقام خلافت الهیه از سوى آنان پیش آمده بود برهاند. و اگر آن نهضت مقدس نبود، از اسلام به غیر از اسلام اموى و از دین بجز دین یزیدى و دین تشریفاتى و ساخته بنى‏امیه چیزى باقى نمانده بود.

و شیعه همیشه و در تمامى روزهاى سوگوارى حضرت سیدالشهداءعلیه‏السلام و از آن جمله روز اربعین آن حضرت، در تظاهر به زیارت و اقامه ماتم و عزادارى کوتاهى نکرده و نباید بکنند و از اینجاست که امام حسن عسکرى‏علیه‏السلام زیارت اربعین را از علایم ایمان شمرده. آرى، تنها زیارت اربعین سیدالشهداءعلیه‏السلام است که مؤمن خالص را از دیگران تمیز مى‏دهد، و دوستان اهل بیت‏علیهم‏السلام را از غیر آنان جدا مى‏کند. و مؤمن واقعى کسى است که نگذارد آثار هضت‏حسین‏علیه‏السلام فراموش شود و در قدردانى و شرکت در هدف آن حضرت کوتاهى نورزد. پیروان و دوستان امام حسین‏ علیه‏السلام امیدوارند تا از این طریق مشمول این حدیث نبوى شوند که جابر بن عبدالله انصارى - از صحابه رسول خداصلى الله علیه وآله وسلم و نخستین زائر قبر حضرت ابى‏عبدالله در اولین اربعین سیدالشهداء - روایت کرده است; «کسى که قومى را دوست دارد با آنها محشور مى‏شود و کسى که عمل قومى را دوست دارد با ایشان شریک مى‏باشد
منبع: اخبار شیعه

گریه را همه جا می توان کرد با گفتن یک اسلام علیک یا اباعبدالله می توان عرض ارادت کرد اما اگر بخواهیم تا حد توان حق عزاداری را ادا کنیم پیشنهاد می کنم به آدرس های زیر برای شرکت در عزای ارباب بروید

1- حاج منصور ارضی ( مسجد ارگ تهران بعد از نماز مغرب و عشا و صبح ها صنف لباس فروشها چهارراه مخبر الدوله)

2- حاج سعید حدادیان _ صبح ها مهدیه امام حسن مجتبی(ع) ظهر ها دانشگاه تهران

3- حاج علی حاج قربانی( حاج قربون) (( هیئت عشاق الحسین واقع در میدان شهدا خ سادات  ))

4- حاج محمود کریمی (قبل از نماز مغرب و عشاء امام زاده علی اکبر چیذر)

5-حاج محمد رضا طاهری (بعد از نماز مغرب و عشاء میدان خراسان) 

ما رو خیلی دعا کنین

میدونی داری وارد چه ماهی می شی یک دو روز دیگر نمانده راستی به خودت نگاه کرده ای چقدر با حسین سنخیت داری چقدر خودت را به اربابت نزدیک کرده ای اصلا بگو بینم قافله کجاست چند روز دیگر به صحرای ماریه می رسد صحرای ماریه دیگر کجاست؟  عمه سادات وقتی به این مکان رسید به برادر گفت  اینجا چه خبر است غم بزرگی دلم را گرفت  و حسین(ع) پس چند لحظه سکوت گفت اعوذ با الله من الکرب و البلا و این بود اغاز مصیبتی بزرگ که عالمیان را بیچاره کرده آسمانیان ماهیان دریاها همه وهمه در این ماتم بزرگ گریستند  پناه می بریم به خدا از عصر عاشورا

سید مهدی بحرالعلوم (رحمةالله علیه) در حین مطالعه به روایتی بااین مضمون برخود کرد که اگر شخصی پنجاه سال معصیت خدا را کرده باشد و مرتکب گناهان بسیاری گردیده باشد اما.....اما... اززشتی کردار و اعمال و رفتارگذشته خود به درگاه الهی پناه آورده و اظهار ندامت و پشیمانی کند و یک مرتبه ،تنها یک مرتبه ،با خلوص نیت و با تمامی وجود عرضه بدارد السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین(ع) خدای منّـان به برکـت و طهـارت و مـودّت حـضرت سیدالشهداء علیـه السـّلام توبه او را می پذیرد و غفران و رحمت واسعه الهی شامل او میگردد و سعادت دنیا و آخرت او تضمین میگردد به شرط آنکه حق النـّاسی بر گردن او نباشد ولی قبول و هضم و پذیرش این مطلب بر او بسیار دشوار و ثقیل بود تا اینکه دستی بر روی شانه خود دید که از وی سبب تفکر و تعجب او را جویا شد واونیز شرح ماجرا را بیان نمود مرد غریبه فرمود : سید مهدی بگذار جهت روشن شدن این مطلب داستانی را بازگو کنم روزی پادشاهی با تمامی خَدَم و حَشـَم خود جهت شکار به جنگلی رفت در حین شکارآهو بچه ای نظراو را جلب کرد و پادشاه از پی شکار و صید آن روان گردید و کار به جائی رسید که ناگهان دریافت که از تمام همرهان به جا مانده و از طرفی با فرا رسیدن شب و نا آشنا بودن به منطقه راه را نیز گم کرده است خسته و نا امید و بی هدف به راه خویش ادامه داد تا اینکه به کلبه چوبی محقری برخورد نمود دَق الباب نمود و از ترس دشمنان خود را پیک دربار که راه را گم کرده معرفی نمود و اجازه ورود و بیتوته کردن آن شب را از صاحبخانه درخواست نمود صاحبخانه که فردی بسیار فقیر و تهیدست بود با روئی گشاده از او استقبال نمود و تمام هستی خود را که یک راس گوسفند شیرده بود و بواسطه آن ارتزاق میکردند قربانی کرد و پذیرائی مفصلی از او به عمل آورد و صبح زود ازبقایای شیر روز قبل همان گوسفند از او پذیرائی نمود و راه بازگشت و قصر پادشاه را به او نیز نشان داد پادشاه به محض بازگشت به قصر خود تمامی وزرا و سران کشوری و لشکری خود را فراخواند و برای آنان ماجرای شب گذشته را شرح داد و از آنان مشورت خواست که چگونه میتواند و چه کاری انجام بدهد تا لطف و مرحمت شب گذشته آن مرد را جبران کند یکی گفت پاداش او بیست سکه طلاست دیگری گفت : جزای او یک باب منزل مسکونی مجلل است وزیری گفت : تا آخر عمر او بیمه دربار سلطان باشد امیری گفت : سزایش هزار گوسفند است پادشاه پس از استماع همه نظرات ، رو به آنان کرده و عرضه داشت شما خیلی بی معرفت و بی انصاف هستید آن مرد تمام هستیش یگ گوسفند بود و آن را هم در راه پذیرائی از من فدا کرد حال اگر من تمام هستی خود را به او ببخشم تازه با او برابر میشوم حال سید مهدی به خاطر داشته باش جـَدّ غریبف ما حسین(ع) روز عاشورا تمام هستی خود را در راه خدا قربانی و فدا نمود حتی آمد درون خیمه و طفل شش ماهه خود را نیز در محضر خدا و برای خدا قربانی نمود حال با تمام این تفاسیر اگر خدای متعال تمام هستی خود را فدای حسین(ع)کند و به پای او بریزد تازه با حسین(ع) به قول معروف یر به یر میشود حال اگرخدا همچین بنده گنهکاری رابه خاطر حسین (ع) ببخشد کار محال و دور از انتظاری انجام داده است؟